احساس

Schizophrenia - - یک بیماری ذهنی مزمن که افکار ، احساسات و رفتار person's را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد - - در بخشی از آرایش ژنتیکی مشخص می‌شود . ژن DISC۱ مرتبط با توسعه شیزوفرنی است . DISC۱ در رشد سلول‌های عصبی ، سیگنال دهی عصبی مناسب و توانایی مغز برای رشد و تنظیم ( neuroplasticity ) در طول عمر person's دخیل است . فقدان عملکرد DISC۱ می‌تواند الگوی سیگنال دهی نرمال را قطع کند که ممکن است منجر به علائم شیزوفرنی مانندی مانند اختلالات حرکتی ، مشکلات حافظه و تجلی احساسات شود .

Caveolin ( Cav - ۱ ) یک پروتیین غشایی است که سیگنال دهی عصبی و neuroplasticity را در سیستم عصبی ترویج می‌کند . در این مطالعه ، تیم تحقیقاتی به تعامل بین Cav - ۱ و DISC۱ در سلول‌های عصبی موش‌ها نگاه کرد . این تیم اولین کسی است که متوجه می‌شود که Cav - ۱ تابع of را تنظیم می‌کند .

موش که پروتئین Cav - ۱ را بیان نکرد ، بیان DISC۱ کمتری در مغز داشت و علائمی در سطح مولکولی مشابه مغز مبتلا به اسکیزوفرنی را نشان داد . هنگامی که محققان reintroduced - ۱ را به طور خاص در سلول‌های عصبی این موش‌ها ، پروتیین DISC۱ ، علاوه بر proteins که برای plasticity سیناپسی حیاتی هستند ( توانایی نورون‌ها برای رشد و تشکیل اتصالات جدید ) ، به سطوح نرمال بازگشتند .

محققان به این نکته پی بردند : " در حالی که درمان‌های دارویی مانند داروهای ضدروان پریشی برای درمان شیزوفرنی در دسترس هستند ، این کلاس‌ها کارآیی ضعیفی را برای اغلب بیماران ، به خصوص در معکوس کردن ناهنجاری‌های مادرزادی نشان می‌دهند .

ژن‌ها که مهارت‌های ارتباطی ما را تحت‌تاثیر قرار می‌دهند مربوط به ژن‌ها برای اسکیزوفرنی و اوتیسم هستند .

پیوندهای ژنتیکی به مراحلی در رشد child's بستگی دارند.

مبدا :

موسسه ماکس پلانک برای Psycholinguistics

خلاصه :

با غربال کردن هزاران نفر ، یک تیم بین‌المللی به رهبری محققان ، بینشی جدید را در رابطه بین ژن‌هایی که خطر اوتیسم یا اسکیزوفرنی و ژن‌ها را که توانایی ما برای برقراری ارتباط در طول دوره توسعه را تحت‌تاثیر قرار می‌دهند ، فراهم کرده‌است .

محققان بر روی هم پوشانی ژنتیکی بین ریسک داشتن این اختلالات روانی و معیارهای قابلیت ارتباط اجتماعی - - توانایی برقراری ارتباط اجتماعی با افراد دیگر با موفقیت - - در دوران کودکی میانی تا نوجوانی ، مطالعه کردند . آن‌ها نشان دادند که ژن‌های موثر بر مشکلات ارتباط اجتماعی در طول دوران کودکی با ژن‌ها در ارتباط با خطر اوتیسم تداخل دارند ، اما این رابطه در دوران بلوغ کاهش می‌یابد . در مقابل ، ژن‌های موثر در درمان شیزوفرنی ، به شدت با ژن‌های موثر بر توانایی اجتماعی در دوره نوجوانی ، همراه با تاریخ طبیعی اختلال ، مرتبط بودند . این یافته‌ها در ۳ ژانویه ۲۰۱۷ در رشته روانشناسی مولکولی منتشر شد .

زمانبندی باعث تفاوت می‌شود

Beate سنت Pourcain ، محقق ارشد در MPI و مولف اصلی این مطالعه توضیح داد : " یافته‌ها حاکی از آن است که خطر توسعه این شرایط روانی متضاد به شدت با مجموعه‌های متمایز ژن‌ها مرتبط است ، که هر دوی آن‌ها بر مهارت‌های ارتباطی اجتماعی تاثیر می‌گذارند، اما حداکثر تاثیر خود را در طول دوره‌های مختلف توسعه اعمال می‌کنند " .

افراد مبتلا به اوتیسم و اسکیزوفرنی هر دو دارای مشکلاتی در تعامل و برقراری ارتباط با افراد دیگر هستند ، زیرا آن‌ها نمی‌توانند به راحتی تعاملات اجتماعی را آغاز کرده یا پاسخ‌های مناسبی در پاسخ ارایه دهند . از طرف دیگر ، اختلالات اوتیسم و شیزوفرنی در روش‌های بسیار متفاوتی رشد می‌کنند . اولین نشانه‌های ASD معمولا ً در دوران کودکی یا اوایل کودکی رخ می‌دهد ، در حالی که علایم شیزوفرنی معمولا ً تا اوایل بزرگسالی دیده نمی‌شوند .

منبع سایت علم روز